Tuesday, March 14, 2006 Ja jestem Pan Tik-Tak,Ten zegar to moj tak tak to Pan Tik-Tak,Zegar to jego tak tak to Pan Tik-Tak,Zegar to jego tak tik tak tik takTik tak! posted by wasz gandalf at 7:44 AM

Andrzej Grabowski w latach 80. i 90. był jedną z najbardziej rozpoznawalnych twarzy telewizji. Był Panem Tik-Takiem, później Profesorem Ciekawskim, prowadził “Ciuchcię” i “Budzik” Minęło wiele lat, a widzowie nadal wspominają moje programy, jako te, które sprawiały im przyjemność, potrafiły rozśmieszyć, zainteresować - mówi Grabowski W 2012 roku po zdjęciu z anteny “Budzika” Andrzej Grabowski zajął się zawodowo pisaniem książek dla dzieci Nadal istnieje stworzony na potrzeby “Tik-Taka” zespół Fasolki. - Nie przyszłoby mi wtedy do głowy, że ten zespół będzie istniał tyle czasu - mówi Mam ochotę zupełnie się oderwać od tego, co robiłem dotychczas, więc zacząłem pisać kryminał dla dorosłych - opowiada pisarz Więcej znajdziesz na stronie głównej Ewa Raczyńska/Onet: Mój syn wiedząc, że będę z Tobą rozmawiać, spytał: mamo, wiesz, ile odsłon na YouTubie ma piosenka z czołówki “Tik-Taka”? Okazało się, że 43 miliony. Takiego wyniku mógłby pozazdrościć każdy polski artysta. Tymczasem Ty często w wywiadach wspominałeś, że ciąży Ci popularność wyniesiona z telewizji. Andrzej Grabowski: To fakt, tak było. Kiedyś popularność bardzo mnie krępowała. Jestem osobowością, że tak to określę – kameralną. Z tego co wiem, Krzyś Marzec, który jest jeszcze bardziej kojarzony z "Tik-Takiem" niż ja, bo przecież prowadził go przez kilkanaście lat, a ja tylko przez trzy, także miał problem z popularnością, dlatego schował się za ogromnymi okularami i wąsami. A jeśli chodzi o czołówkę "Tik-Taka" to autorami piosenki są Ewa Chotomska i właśnie Krzyś, to im należą się brawa. "Tik-Tak. Andrzej Grabowski, Krzysztof Marzec o Ewa Chotomska Teraz podchodzę do sprawy byłej już popularności spokojniej, bardzo mi miło, gdy ktoś mówi o Tik-Taku z uśmiechem i sympatią. Minęło wiele lat, a widzowie nadal wspominają moje programy, jako te, które sprawiały im przyjemność, potrafiły rozśmieszyć, zainteresować. Dziś mieszka u mnie 92-letnia mama, którą się opiekuję, co jest naprawdę bardzo trudnym doświadczeniem, zmieniającym obraz świata i uczącym pokory wobec rzeczywistości i upływającego czasu. Ustaliliśmy, że nie będziemy rozmawiać o początkach Pana Tik Taka, bo w tej kwestii wszystko zostało już przez Ciebie opowiedziane, a przez innych napisane. Ale Twoja telewizyjna kariera nie skończyła się przecież z Panem Tik-Takiem. Pracowałem na etacie w Telewizji Polskiej przez 30 lat. Po “Tik-Taku” było wiele innych programów. W tym samym czasie przygotowywaliśmy z Ewą Chotomską, czyli słynną Ciotką Klotką muzyczny teatrzyk “Fasola”, z pamiętaną do dziś rolą Krzysztofa Tyńca, jako Pana Fasoli. Potem moim autorskim programem były “Wyprawy Profesora Ciekawskiego”, a jeszcze później “Ciuchcia” z Kulfonem i żabą Moniką. I wreszcie “Budzik”, który nadal jest dla mnie pewnego rodzaju teraźniejszością, choć ostatni odcinek nagraliśmy w 2012 roku. Można powiedzieć, że do tego czasu byłem obecny w telewizji. Dlaczego to się skończyło? W 2012 roku Telewizja stwierdziła, że nie ma pieniędzy na nagrywanie następnych odcinków “Budzika”, jak sądzę ważniejsze okazały się kolejne telenowele. Decydenci zwlekali z podjęciem ostatecznej decyzji, mówili, że może zaczniemy ponownie nagrywać programy za rok, potem, że za następny rok, scenografia cały czas czekała, aż w końcu nic z tego nie wyszło. Ale nagrane odcinki były powtórnie emitowane aż do ubiegłego roku. Obecnie można je obejrzeć na stronie internetowej TVP ABC. Telewizja przeszła ogromną transformację, programy dla dzieci zostały wypchnięte do kanałów tematycznych, poświęconych tylko dzieciom, wypadły z takiej przestrzeni ogólnodostępnej. Nie ma jednak dziś programów podobnych do tych, które Ty współtworzyłeś. TVP ABC próbuje coś robić, ale rzeczywiście w obecnych programach brakuje wyrazistych postaci, poczucia humoru oraz bezpośredniego kontaktu z widzem. W tej chwili nagrywa się kilka odcinków naraz, a potem emituje się je przez dwa, trzy miesiące. Foto: prywatne archiwum / Materiały prasowe Nagranie "Tik-Taka" z Fasolkami Z tego co wiem, programy dla dzieci są przez władze TVP traktowane bardzo po macoszemu. Uważa się, że film animowany wystarczy, że zastąpi program. Jednak wydaje mi się, że dzieci od czasu do czasu chętnie obejrzałby ciekawy, wesoły i mądry program z udziałem żywych prowadzących. Rozmowy ciągnęły się przez pół roku, zaprojektowano scenografię oraz lalki, był ustalony skład zespołu produkcyjnego, wybrani aktorzy, ale nic z tego nie wyszło. Bohaterami programu miała być rodzina króliczków. Koty i smoki już w naszej telewizji występowały, zające też, psy także, chociażby słynny Pankracy, więc króliczki wydawały mi się dobrym kierunkiem. I co się stało? Chociaż propozycja współpracy wyszła od redakcji, nie mogliśmy się porozumieć, najwidoczniej nie do końca wierzono w moje kompetencje. I kompetencje wybranych przeze mnie, sprawdzonych współpracowników – w scenografkę, moim zdaniem znakomitą, Marysię Albin, która wcześniej zaprojektowała scenografię “Domisiów” oraz “Budzika” oraz w projektanta lalek - rewelacyjnego grafika Macieja Szymanowicza. Wersje scenografii powstały trzy i żadna się nie podobała, a króliczki miały “za chude łapki”. Koncepcja całości programu, jak to się mówi: “została kupiona”, pierwszy scenariusz zaakceptowany, tekst piosenki czołówkowej uznany za dobry, ale kręciliśmy się w kółko i nic z naszych rozmów nie wynikało. Aż wreszcie odezwał się głos podświadomości! Miałem bardzo realistyczny sen. Otóż, przyśniło mi się, że przyjeżdżam do Telewizji, a trzeba wiedzieć, że na Woronicza do każdego większego studia przechodzi się przez bufet, w którym czekają zaproszeni goście i współpracownicy. W śnie wchodziłem, do bufetu przy studiu, w którym za chwilę miało zacząć się nagranie, a tam tłoczyło się mnóstwo ludzi, którzy mieli wziąć udział w programie o króliczkach. Idę dalej – wchodzę do studia, a wtedy okazuje się że jest opóźnienie, dopiero ustawiana jest scenografia, a kiedy scenografia już stanie, będzie trzeba jeszcze ustawić światła, co trwa około godziny. Widzowie nie zdają sobie z tego sprawy z tego, że każde nagranie to ogromny stres, trzeba zgrać mnóstwo czynników ludzkich, technicznych, organizacyjnych. Do tego wszystkiego ciągle goni nas czas. Wyobraź sobie, że programy typu “Ciuchcia” czy “Tik-Tak”, czy nawet pierwsze sezony “Budzika” nagrywaliśmy mając mniej więcej po pięć godziny na odcinek. Ale z roku na rok było coraz mniej pieniędzy, a w związku z tym czasu, przed zdjęciem “Budzika” musieliśmy już nagrywać cztery odcinki jednego dnia! Program stał się potwornie prymitywny, co widać, gdy porówna się pierwsze odcinki z ostatnimi. Foto: prywatne archiwum / Materiały prasowe Andrzej Grabowski i Ewa Chotomska Do tej pory, od czasu do czasu śnią mi się nagrania, bo jednak to było 30 lat mojej pracy. Ale żeby to, co mówię, nie brzmiało tak dramatycznie, muszę wyjaśnić, że z tamtymi czasami wiąże się także mnóstwo pozytywnych emocji i wspomnień, czasami nawet trochę za telewizją tęsknię, jednak już do niej nie wrócę. Chyba, że jako scenarzysta. Ja piszę scenariusz, oddaję go, a inni martwią się o resztę. Ale jak to mówią: pańskie oko konia tuczy. Czy jeśli powierzyłbym realizację moich projektów innym, to efekt byłby zgodny z moimi oczekiwaniami? Tego już się zapewne nie dowiem. O tych, których pamiętamy z telewizji z lat 80., czy też 90. mówi się, że zniknęli. Czasami wraca się do nich pokazując, jak się zmienili, ale tak naprawdę nie wiadomo, co robią dziś. Więc co u Ciebie teraz słychać? Kiedy zmniejszyła się liczba emisji “Budzika” z ośmiu do czterech w miesiącu, później do dwóch, aż wreszcie do jednego, okazało się że mam więcej wolnego czasu. Zrozumiałem, że nie ma co się trzymać kurczowo Telewizji, bo za chwilę mogę nie mieć pracy. Wtedy zacząłem robić to, o czym zawsze marzyłem. Czyli? Pisać książki. Zostałem wychowany w kulturze książki, od momentu, kiedy nauczyłem się czytać, bardzo lubiłem spędzać czas podróżując po światach opisywanych lub wymyślanych przez pisarzy. Jeszcze w czasach “Tik-Taka” napisałem, razem z Ewą Chotomską zbiór opowiadań “Zając Poziomka”, później książkę “Zapraszamy do przygody” o żabie Monice i Kulfonie, ale dopiero w 2010 roku zacząłem pisać książki zawodowo. Płynnie przeszedłem z robienia programów do bycia autorem książek dla młodszych czytelników. Używając terminologii wojskowej, przeniosłem się na z góry upatrzone pozycje, więc sytuacja w roku 2012, kiedy skończyła się produkcja “Budzika” mnie nie zaskoczyła. Foto: Materiały prasowe Najnowsza książka Andrzeja Grabowskiego Jednak nie wszyscy zdają sobie sprawę, że z pisania książek, zwłaszcza dla dzieci, w Polsce nie da się utrzymać rodziny. To udaje się niewielu pisarzom, przede wszystkim twórcom kryminałów. Niestety teraz, w okresie pandemii, spotkań autorskich w bibliotekach nie ma. A takie spotkania dają nam, osobom piszącym, mnóstwo pozytywnej energii. Dzieci fantastycznie reagują, śmieją się, zadają niezwykłe i inspirujące pytania. Odczuwam ogromną satysfakcję z udanego spotkania, zwłaszcza, kiedy widzę na twarzach uczestników uśmiechy. W jednej z napisanych przeze mnie piosenek śpiewanych przez Fasolki padają słowa “dzieci są po to, żeby się śmiać”. I to jest motto moich spotkań autorskich. W jednym z wywiadów nazwałem się komiwojażerem uśmiechu. Jeżdżę, a raczej jeździłem przed epidemią, z wielką walizką, w której czekały na spotkanie z dziećmi lalki z programów, rekwizyty i książki. Muszę przyznać, że spotkanie autorskie to spory wysiłek, czasami trzeba pokonać 400 km samochodem, potem na miejscu szybko przejechać od biblioteki do biblioteki, a to czasami kolejne 100 kilometrów, poprowadzić dwa, trzy spotkania, a to wszystko w ciągu kilku godzin. No i na deser bonusik - przewlekłą chorobą autorów jeżdżących na spotkania z dziećmi jest, jak u nauczycieli, zapalenie gardła! Ja już zawsze wożę ze sobą zestaw nagłaśniający, ale nie wszyscy koledzy i koleżanki tak robią. W każdym spotkaniu daję z siebie wszystko, to w moim wykonaniu coś w rodzaju ponad godzinnego monodramu z udziałem widzów. Ale trzy spotkania w moim wieku to dużo, zdałem sobie z tego sprawę, gdy jakiś czas temu rozmawiałem z moim przyjacielem Grzesiem Kasdepke, który jest rozchwytywanym pisarzem, pisze świetne, dowcipne książki. Grześ powiedział, że już nie prowadzi trzech spotkań dziennie, bo nie ma na to siły. A przypomnę, że jest ode mnie o 16 lat młodszy… Pomyślałem wtedy: zaraz, to on, młody chłopak, już nie daje rady, a ja zasuwam, jak ten głupi. Od tej pory raczej ograniczam się do góra dwóch występów. A co z Fasolkami, które przecież nadal istnieją? Oczywiście, cały czas zespół istnieje, nagrywamy płyty, teraz, w czasie pandemii, próby odbywają się online i, co oczywiste, zawieszone zostały koncerty. Pamiętam “aferę” jeszcze za czasów “Tik-Taka”, kiedy to ktoś śpiewał piosenkę, a ktoś inny wystąpił w teledysku, zresztą jednym z pierwszych robionych w tamtych czasach. Mówisz o piosence “Kocur bury”. Zupełnie zapomniałem, że nagrał ją Jarek Bułka, a w teledysku wystąpił Robert Gołaszewski, ale ostatnio przypomniano mi o tym na Facebooku. Nie pamiętam, żeby to była jakaś afera. Gdy nagrywa się teledyski zawsze piosenka jest puszczana z playbacku. Robert wykonał swoje zadanie w sposób mistrzowski, a przy okazji świetnie zatańczył. Efekty do tej pory można obejrzeć na YouTubie. Tylko Jarek jest stratny, został zapamiętany przede wszystkim z piosenki Ewy Chotomskiej o zwierzętach. “Każdy ma jakiegoś bzika, każdy jakieś hobby ma…”. Fasolki zostały wymyślone na potrzeby programu “Tik-Tak”. Do tego czasu w programach brały udział dzieci z tak zwanej “łapanki”. A przecież młodych aktorów trzeba było przygotować do nagrania, nauczyć piosenek, więc potrzebny był stały zespół sprawdzonych dzieci. Nie przyszłoby mi wtedy do głowy, że ten zespół będzie istniał tyle czasu. Za trzy lata będziemy obchodzić czterdziestolecie, chociaż już po 25-leciu obiecywaliśmy sobie, że następnych jubileuszy nie będzie, a zdarzyły się i 30, i 35. urodziny. W każdym razie płyty Fasolek ukazują się nadal, a czasami nagrywamy też piosenki na specjalne zamówienia. Ileż to talentów się przez Fasolki przewinęło. Rzeczywiście, bardzo często Fasolkami były dzieci o dużych uzdolnieniach artystycznych. Takie sztandarowe postaci to: Joanna Jabłczyńska, Monika Mrozowska, Aneta Zając. Ale są też tacy, których mniej kojarzy się z Fasolkami. Na przykład Grześ Hardej, znany z piosenki “Moje hobby mniam, mniam” został śpiewakiem operowym, Arek Niezgoda, bardzo zdolny chłopak, wygrał debiuty na festiwalu w Opolu pod nazwiskiem Kanicki. Spotkałem go jakiś czas temu i wiem, że uczy gry na gitarze. Wspomniany już Robert Gołaszewski, cały czas jest aktywny muzycznie grając w zespole “Top One”. Nie wszystkim podoba się ten rodzaj muzyki, ale tam zarabia, tam gra. Robert jest bardzo zdolny, także komponuje, bardzo lubię brzmienie jego głosu, szkoda, że nie próbuje śpiewać autorskiego repertuaru. Agnieszka Kalinowska, która wykonywała “Ropuchę - kłamczuchę”, przez wiele lat zawodowo śpiewała w restauracji Adria w Warszawie. Z kolei Grażynka Wyszyńska znana z choćby z “Czarownicy z księżyca” śpiewa w chórze archidiecezjalnym. Wiele byłych “Fasolek” ma nadal kontakt z muzyką, albo są aktorami, może nie topowymi, ale jednak. Ogromną pociechę mamy z Fasolki z pierwszego składu, Agnieszki Szymańskiej- Kierlandczyk, która została aktorką i tancerką, a obecnie, od wielu lat prowadzi zajęcia taneczne Fasolek, ustawia znakomitą choreografię, jest bardzo oddana swojej pracy. Nie wiem, jak funkcjonowałby zespół, gdyby nie ona. Nie wyczerpują Ci się jeszcze pomysły na teksty piosenek? Nie, to chyba na razie mi nie grozi. Piosenki Fasolek nie stają się dziś natychmiast przebojami takimi, jak kiedyś. Oczywiście wpływa na to fakt, że nie są puszczane w telewizji. Kiedyś, gdy nasze piosenki poleciały na jednym z dwóch programów, jakie oferowała Telewizja od razu znała je cała Polska. Teraz nie piszemy wcale gorszych piosenek. Krzysiek Marzec, który skomponował 99 proc. piosenek “fasolkowych” ma swój styl i fantastyczną zdolność do tworzenia przebojów. On lubi rock idący w stronę popu, ja dla przyjemności wolę słuchać innej muzyki. Czego słuchasz? Zawsze lubiłem reggae, nawet mam fajną zielono-żółto-czerwoną czapkę, w której chodziłem na koncerty, słuchałem także ostrego rocka, a później bluesa, ska i punk rocka. Jeździłem na punkowe koncerty pod koniec lat 70. do Londynu. Grali w słynnym londyńskim klubie Marquee, w którym karierę zaczynało wiele późniejszych gwiazd, bilety były po 75 pensów. Chłopaki grali naprawdę dobrego, niezwykle ostrego i energetycznego punka. Foto: Archiwum prywatne / Materiały prasowe Andrzej Grabowski na Off Festival w Katowicach Rok później, gdy ponownie przyjechałem z moim przyjacielem Markiem Wesołowskim do Londynu, kiedy wychodziliśmy z dworca Victoria przywitał nas plakat koncertu The Police, który miał odbyć się na stadionie Wembley! Bilet kosztował pięć funtów, a to był wtedy dla studentów z Polski majątek. Teraz słucham przede wszystkim jazzu, lubię muzykę etniczną, alternatywną, poezję śpiewaną. Uwielbiam chodzić na jazzowe koncerty, chyba najbardziej na Festiwal Jazz na Starówce. Mamy z rodziną i przyjaciółmi, przede wszystkim z Grzesiem Kasdepke swoje schodki, na których od dwudziestu lat siadamy i słuchamy muzyki, pijąc różne smaczne napoje. Nazywam to hipisowaniem, wracają dawne czasy. A Marquee już nie ma. Byłem w Londynie w ubiegłym roku, poszedłem sprawdzić, na miejscu kultowego klubu jest włoska knajpa. Szkoda. Wróćmy jeszcze do tych spotkań autorskich, które w czasie pandemii nie mogą się odbywać. Organizowane są spotkania online, ale szczerze mówiąc nie potrafię wskoczyć w ten nurt. Czekam na bezpośredni kontakt z czytelnikami. Te spotkania jeszcze przed epidemią najczęściej odbywały się w małych miejskich czy gminnych bibliotekach. Jestem zakochany w paniach bibliotekarkach! To są najczęściej fantastyczne osoby, które do swojej pracy podchodzą z ogromną pasją i zaangażowaniem. W tej chwili biblioteki, zwłaszcza w mniejszych miejscowościach, pełnią rolę ośrodków kultury, odbywają się w nich kursy komputerowe, językowe, zajęcia plastyczne, działają teatrzyki. Bardzo lubię klimat takich bibliotek. Niekiedy są prawdziwymi oazami na kulturalnej pustyni. Dzieci potrzebują takich spotkań? Czasami nie wiedzą, że potrzebują, ale potrzebują. Stan czytelnictwa w Polsce jest przerażający, są domy w których nie ma ani jednej książki, rodzice nie czytają. Gdzie dziecko ma się nauczyć czytania dla przyjemności? W Skandynawii, Europie Zachodniej, w Czechach poziom czytelnictwa jest na zupełnie innym poziomie niż u nas. Autor w czasie spotkania powinien zaintrygować dziecko, zachęcić do przeczytania książki. Pokazać, że książka może być ciekawa, może wnosić istotną wartość do naszego życia. Czasami dzieci proszą, by nie przerywać czytania. I to jest pierwszy sukces autora. Im wcześniej zaczniemy pracę z dziećmi i uświadamianie im, że książka jest czymś wartościowym, tym lepiej. Być może problem, polega na tym, że do czytania zniechęcają dzieci szkolne lektury, niektóre z nich potrafią młodego czytelnika zanudzić. A przecież na rynku jest bardzo dużo ciekawych, fantastycznych, wręcz porywających książek. Mamy w Polsce naprawdę wielu znakomitych pisarzy dla dzieci, tysiące wspaniałych tytułów. Nic tylko czytać! Niewielu rodziców kupuje dzieciom książki, dlatego jeśli książka ukaże się w nakładzie trzech, pięciu tysięcy, to jest to dużo. A przecież kiedyś nakłady wynosiły po sto tysięcy, a i tak najlepsze książki trzeba było kupować spod lady. Napisałeś książkę, którą oparłeś na historii Twojej mamy. “Wojna na pięknym brzegu” to jak sam tytuł wskazuje książka o czasach wojennych. Foto: Materiały prasowe "Wojna na pięknym brzegu" Skąd taki pomysł? Moja mama wielokrotnie mi opowiadała o swoich przygodach w czasach wojny, okupacji i podczas Powstania Warszawskiego, wszystkie te historie znałem na pamięć. Pewnego dnia pomyślałem, że to ciekawy temat, bo książki wojenne kojarzą się przede wszystkim ze spektakularnymi akcjami, z frontem, dramatem, głodem, wielkimi tragediami. A przecież życie w czasie wojny często było zwykłą szarą codziennością, owszem z różnymi niebezpiecznymi momentami, bo przecież w każdej chwili można było stracić życie. Jednak dzieci chodziły do szkoły, musiały odrabiać lekcje, miały swoje zabawy i problemy, a czasami, jak to dzieci, wpadały na głupie pomysły, które mogły się bardzo źle skończyć. Podkreślano w recenzjach, że wojna została przeze mnie pokazana w zupełnie innym świetle, dla wielu czytelników zaskakującym. Książka została wpisana na Złotą Listę Książek dla dzieci fundacji “Cała Polska czyta dzieciom” i cieszy się sporą popularnością. W niektórych szkołach pojawia się jako lektura dodatkowa. Wiem, że to był trafiony temat. Myślałeś kiedyś, że całe swoje życie zwiążesz z dziećmi? Nie myślałem i powiem ci szczerze, że chwilami mam już dość pisania dla dzieci. Robię to od niemal czterdziestu lat. Napisałem dwadzieścia książek, ponad tysiąc scenariuszy programów telewizyjnych, pięćset piosenek, kilkadziesiąt scenariuszy filmów animowanych, wystąpiłem w ponad tysiącu koncertów i spotkań autorskich dla dzieci, przez siedem lat byłem redaktorem naczelnym pisma “Ciuchcia”. Ostatnio w Wydawnictwie Adamada ukazała się moja najnowsza książka “Jonatan i Biały Kruk” z fantastycznymi ilustracjami Marcina Minora. Napisałem jeszcze jedną książkę, która czeka na druk, ale powoli zauważam, że w moim magazynku z dziecięcymi pomysłami i dziecięcą wesołością zaczyna się znajdować coraz mniej nabojów. Teraz sięgam do drugiej kieszeni, tam nadal czekają niespodzianki przeznaczone dla starszych. Mam nadzieję, że wystarczy mi na nią poczucia humoru. To będzie także bajka, ale dla dorosłych. Trochę się obawiam, że zaszokuję czytelników. Ponadto, ostatnio zajmuję się twórczością związaną z Jarosławem Haszkiem, autorem “Przygód dobrego wojaka Szwejka”. Parę miesięcy temu ukazały się moje przekłady pięciu wojennych wierszy Haszka, które stanowią uzupełnienie “Przygód dobrego wojaka”. Przyznaję, że na punkcie Haszka i Szwejka mam niezłego hopla. Odbyłem ich śladami trzy podróże po Czechach, odwiedziłem mnóstwo miejsc z nimi związanych, nawet spałem w łóżku wielkiego czeskiego żartownisia. Foto: Materiały prasowe Pod domem Jarosława Haszka I teraz – tadam! Napisałem także kontynuację przygód Szwejka. Niestety mam formalny problem z wydaniem tej książki. Sądziłem, że po 70 latach od śmierci autora, kiedy wygasną prawa majątkowe, uda się to zrobić, ale jak się okazało ograniczają mnie tak zwane prawa osobiste spadkobierców. Konsultowałem się z prawnikiem i dowiedziałem się, że na wydanie książki muszę uzyskać zgodę wnuka Jarosława Haszka, Ryszarda. Już jesteśmy znajomymi na Facebooku, ale kontakt z nim jest bardzo utrudniony, podejrzewam, że dostaje z całego świata tysiące wiadomości od takich ludzi jak ja. Na razie na jedną mi odpisał. Okazało się, że się spotkaliśmy, gdy w latach 90. w Teatrze Kwadrat w Warszawie zostało zorganizowane spotkanie z jego ojcem, czyli synem Jarosława Haszka, także Ryszardem. No cóż, podobno wszystkie Ryśki to fajne chłopaki, więc wierzę, że wreszcie uda mi się “mojego” Szwejka pokazać światu. Chciałbym wydać kontynuację Szwejka nie w celach komercyjnych, lecz dla tych którzy tak jak ja kochają dobrego wojaka. Oczywiście podjąłem próbę kontynuacji wielkiego dzieła Haszka, znając swoje miejsce w szeregu. Haszek był geniuszem, miał nieprawdopodobne poczucie humoru. Ja jestem takim sobie czeladnikiem, ale myślę, że wielu amatorów przygód Szwejka znalazłoby przyjemność w przeczytaniu mojej książki, ponieważ oparłem kontynuację w dużej mierze na faktach, a przecież wszyscy są ciekawi, co było dalej. Przypomnę, że Haszek swojego dzieła nie ukończył, “Osudy dobreho vojaka Szwejka” są urwane w połowie. Jak Ciebie słucham, to zastanawiam się, czy nigdy nie myślałeś o pracy w radiu? Podobno dysponuję “radiowym głosem”, ale zawsze miałem ogromny problem z występowaniem na żywo przed kamerą lub mikrofonem. Strasznie się wtedy denerwuję. W czasie nagrań w telewizji często się myliłem. Poza tym w radiu słuchacz jest skoncentrowany wyłącznie na płynącym z odbiornika głosie, naprawdę trzeba mieć nienaganną dykcję, żeby pracować w radiu. Trójka, nie wiem, czy ma nadal, ale na antenie miała poranne niedzielne programy dla dzieci. Nie słucham już Trójki, a wychowywałem na tym radiu, na panu Sułku, pani Elizie, rodzinie Poszepszyńskich, programach muzycznych Piotra Kaczkowskiego. Kiedy pewni ludzie zabili moje radio, po raz kolejny pękło mi serce. Ale co zrobić, życie jest sztuką utraty, tracimy wszystko po kolei. Obserwuję to teraz na przykładzie mojej mamy. Sam jestem coraz starszy…Tym bardziej potrafię docenić, wydawać by się mogło banalne przyjemności dnia codziennego: spacer po parku, jazdę na rowerze, dobry film, książkę, rozmowę z przyjaciółmi, kawę pitą z bliską osobą, muzykę, czas spędzony z dorosłymi już dziećmi. Może właśnie tak wygląda niebo? Dalsza część wywiadu pod materiałem wideo. Ale jeszcze ci się chce... Oczywiście, chce mi się mnóstwo rzeczy. Problem polega na tym, że człowiek chce, ale już nie bardzo może. Jedno mogę jeszcze wypić, ale o godzinie 23 już mi się oczy zamykają i najchętniej poszedłbym spać. Ech… Byłem w ubiegłym roku na Off Festivalu w Katowicach i po godzinie stania strasznie mnie rozbolały nogi. A przecież bywały koncerty, na których stałem po cztery, pięć godzin. Na przykład w Battersea Park w Londynie w roku 1978, w którym wzięli udział między innymi Stranglersi i Peter Gabriel. Wyobraź sobie, że fragment tego koncertu można zobaczyć na Youtubie! Gdzieś tam skaczę w tłumie. Ale wracając do naszych baranów, niestety w pewnej chwili ciało nam daje do zrozumienia, że powoli trzeba się zbierać do drogi. Że trzeba usiąść i zacząć pisać książki dla dorosłych. To optymistyczna wersja przyszłości. Przypomina mi się zawsze w takiej sytuacji powiedzenie Antoniego Słonimskiego który stwierdził, że najtragiczniejsze nie jest to, że człowiek się starzeje, ale to, że się nie starzeje, tylko mu się skorupka marszczy. W środku tak bardzo się nie zmieniłem, jestem ciągle prawie taki sam jak w czasach kiedy występowałem w “Tik-Taku”. I tego będę się trzymał! Na zakończenie chciałbym bardzo serdecznie pozdrowić wszystkich starszych i młodszych znajomych. Tych, którzy oglądali moje programy, przychodzili na koncerty, i tych, którzy czytają moje książki. Do zobaczenia! Może na spotkaniu autorskim, może na koncercie, może gdzie indziej. Może nad Twoją książką dla dorosłych… Kto wie.

Pan Tik Tak – Artysta: Fasolki, Krzysztof Marzec. Najbardziej ulubiona piosenka mojej siostry Zosi w tym też i moja! Która godzina pyta rodzina, Jak kraj jest wielki w szerz i wydłuż, Wszyscy gotowi, można na zaczynać? Zatem otwieram nasz program już. Tik tak tik tak tik tak, Tik tak! Ja jestem Pan Tik-Tak, A to mój mały świat, Tak W piątek 9 października 2015 r. uczniowie klasy Ia i Ic uczestniczyli w spotkaniu autorskim z panem Andrzejem Grabowskim, które odbyło się w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Piotrkowie Trybunalskim. Pan Andrzej Grabowski napisał kilka książek i ponad 400 piosenek dla dzieci, takich jak np. „Kulfon, co z ciebie wyrośnie?”, „Witaminki” czy „Kropelka złotych marzeń”. Jest współzałożycielem dziecięcego zespołu wokalno-tanecznego Fasolki, a także twórcą i redaktorem naczelnym miesięcznika dla najmłodszych „Ciuchcia”. W latach 1983-1986 bawił polskie dzieci jako prowadzący program „Pan Tik-Tak”, potem prowadził m. in. „Wyprawy profesora Ciekawskiego” czy „Ciuchcię”. W czasie spotkania pan Grabowski opowiadał ciekawe historyjki, śpiewał z dziećmi swoje piosenki, czytał fragmenty swojej książki i wyjaśniał jak powstają jego książki. Opowiadał o stworzonych przez siebie postaciach: Kulfonie, Żabie Monice, Fasolkach. Oprócz książek przywiózł ze sobą lalki, które używał w programach telewizyjnych dla najmłodszych: Bezkajka, Szefuńcia i szarego kota Budzika, bohaterów wyreżyserowanego przez siebie programu „Budzik”, czy słynnego Kulfona. Dzieci miały niepowtarzalną okazję wcielić się w rolę lalkarzy, odgrywając przy tym wymyślone przez siebie scenki i dialogi. Przekonały się same, że wymyślenie dialogu wcale nie jest takie proste. Na koniec dzieci mogły zadawać pytania, a po spotkaniu nie obyło się bez zdjęć pamiątkowych i autografów, po które ustawiła się długa kolejka. Spotkanie w bibliotece miejskiej upłynęło w pełnej humoru i zabawy atmosferze. To, jaki tam jest tekst… to nawet wstydzę się go zacytować tutaj. Nie interesujemy się tym, bo TikTok tak fajnie brzmi; jak Pan Tik-Tak, prawda? „Ja jestem Pan Tik-Tak…” – kojarzy się nam to z dzieciństwem. Aaaa, luz – to taki serwisik dla dzieci… Nieprawda.

Kiedy Wi był malutki często usypialiśmy go przy muzyce, bo wtedy nie wybudzał się na każdy głośniejszy dźwięk, który zakłócał ciszę. Teraz usypiamy go przeważnie śpiewając kołysanki. W ciągu dnia też sobie czasem śpiewamy i tańczymy. Wi ma swoje ulubione melodie. Najczęściej słuchana przez niego płyta to "Rączki dziecinne". Długo zastanawiałam się nad jej kupnem ze względu na cenę. Nie żałuję wyboru. Płyta wniosła sporo śmiechu do naszego życia i dzięki niej Wi wytrzymuje jazdę samochodem w dłuższe trasy. (Mówiąc "dłuższe" mam tu na myśli 5-godzinne). Puszczamy mu ją wtedy i nie ma płaczu. Słucha się jej naprawdę przyjemnie - słowa wpadają w ucho, a muzyka porywa do tańców i innych wygibasów. Można się przy niej świetnie bawić z dzieckiem. Wi bardzo lubi również Fasolki. A "Pan Tik-Tak" słuchaliśmy już ze 100 razy, jak nie więcej. Warto jest puszczać i śpiewać miłe dla ucha dziecięce piosenki. Dzieci uwielbiają proste motywy melodii i przejrzysty tekst w odróżnieniu do popowego rozgardiaszu. W prostej muzyce łatwiej jest wyczuć rytm. Dzieci wtedy klaszczą i powtarzają słowa utworów. Muzyka uwrażliwia, zbliża, uczy poczucia rytmu, dodaje odwagi, ale.. nic na siłę. Jeżeli np. słuchanie muzyki klasycznej nie sprawia rodzicom przyjemności, to po co puszczać ją dzieciom? Jeżeli rodzice nie przepadają za filharmonią, to po co ciągnąć tam dzieci? Muzyka to świat dźwięków, w który najlepiej, żeby dzieci wkraczały w sposób naturalny. Taki, który daje radość rodzicom. Dzieci naśladują i przesiąkają tym, co dzieje się w domu. Wyczują, kiedy rodzić puszcza muzykę, bo chce, lubi, a kiedy robi to tylko po to, żeby dziecko "umuzykalnić". Kilka miesięcy temu ćwiczyłam prawie codziennie rano izolację i ruchy w rytm muzyki arabskiej. Wi kręcił się wtedy w kółko, ale po kilku dniach zaczął tańczyć tak jak ja i stosował izolację ciała! Nie mogłam uwierzyć. Wi kazał sobie puszczać bellydance drama queen na okrągło i tańczyliśmy. Dla lubiących muzyczne wypady z małymi dziećmi polecam zajęcia gordonowskie. Dowiedziałam się o nich przez przypadek od sąsiada, który jest perkusistą i jednym z prowadzących takich zajęć w Chorzowskim Centrum Kultury. Magiczna scena usłana poduszkami, instrumenty na żywo, śpiew, ruch i zabawa. Jest energicznie i kolorowo, ale też spokojnie i wyciszająco. Zajęcia te przeznaczone są dla dzieci w wieku od 0 do 6 lat i prowadzone są co miesiąc. Więcej informacji na ten temat dla zainteresowanych na Śląsku podaję link: Na jednym z takich spotkań pewna mama cały czas siedziała z boku na krześle, trzymając na kolanach około 2,5-letniego niezadowolonego syna. Usłyszałam jak mówiła do niego parę razy: Dlaczego nie chcesz iść na scenę do dzieci? Czemu się wstydzisz? Zobacz, a tamten chłopczyk się nie wstydzi. Kiedy zajęcia dobiegły końca mama powiedziała do syna: Fajnie było, podobało ci się? Przyjdziemy następnym razem, prawda? Nie - odpowiedział chłopiec. Oj na pewno jeszcze raz przyjdziemy - zakończyła mama. Podejrzewam, że gdyby mama sama poszła na scenę, usiadła wśród dzieci, zaczęła klaskać i śpiewać, to jej syn najprawdopodobniej by do niej dołączył. Mogła z nim również po prostu siedzieć i obserwować widowisko, lecz cały czas strofując chłopca, mama jeszcze bardziej zrażała go do czerpania radości z bycia wśród dzieci i muzyki.

Ja jestem Pan Tik Tak - piosenka. kryzalew. 1:03. Piosenka o Minecraft - Minecraft Jest Niesamowity - "Ja Kocham" Piosenki Z Minecraft. 3:08. NA JA TU (Teaser

^{Karta utworu Piotruś Pan (Piosenka Krokodyla) « zobacz więcej utworów tego wykonawcyNumer katalogowy: 1135 Do odtworzenia: podkład w wersji podstawowej podkład w wersji podstawowej sluchaj tonacje dodatkowe podwyższona +3 sluchajpodwyższona +2 sluchaj Kupujesz utwór w wersji z linią melodyczną, bez zmiany tonacji (w takiej wersji jak prezentowana w DEMO). Kliknij w przycisk dodaj do koszyka. Możliwość zakupu utworu bez linii melodycznej, oraz w zmienionej tonacji. Pojawi się w następnym kroku. PIOSENKA KROKODYLA - Przygody Piotrusia Pana podkład muzyczny [Piotruś Pan]. Ja jestem pan krokodyl, natura we mnie taka, że gdy wychodzę z wody chcę zjeść Jakuba Haka. Tik, tik, tik, tak, tik, tik, tik, tak, chcę zjeść Jakuba Haka.... Wyszukiwanie Płatności U nas możesz w szybki i bezpieczny sposób zapłacić przez Internet korzystając z płatności online. Bądź przebojowy Chcesz być na bieżąco informowany o nowościach naszego serwisu? Dzięki nam śpiewaj najpopularniejsze przeboje! Zapisz się! Wasze przeboje Napisz, których utworów brakuje na naszej stronie.}

Cześć! To znowu ja – Dominik. Wracam do Was po wakacyjnej przerwie! Jestem wypoczęty i pełen energii na nowy rok szkolny. Pewnie zastanawiacie się, co robiłem w wakacje. Tradycyjnie! Co roku jeżdżę na obóz dla dzieci. Czasami jeżdżę w góry, a czasami nad morze. Zazwyczaj spędzam tam 10 dni. Obozy są fajne i nie da się na nich

Ja jestem pan TIK-TAK ...tak szybko leci ten czas, kiedy w życiu dzieją się niesamowite rzeczy. Jeden rok a wydaje się, że chwila i na odwrót, jakby cała wieczność. To jakiś paradoks!? Co dzień od nowa budujemy, dodajemy jak to mówią:" kropla toczy kamień" lub " małymi łyżkami dorabiamy się" i tworzymy cuda. Fajna sprawa ,a zarazem trudna, bo kiedy chcemy, ciągle i ciągle, a czas tik- tak..., tik-tak...uświadamiamy sobie,że wszystkiego poznać, polubić, przeczytać itd.. się nie da w jednej naszej sekundzie na tej Ziemi. W tym sensie szkoda, co? Dlatego, robimy kilka rzeczy naraz każdego dnia i wciąż jest niedosyt. Też tak macie? ... Jak napisał Marek Aureliusz; "Zastanów się, jak wiele zachodzi zdarzeń związanych z ciałem i duszą w każdym z nas w tej samej chwili. Przestaniesz się dzięki temu dziwić, że o wiele więcej, czy raczej wszystkie rzeczy jednocześnie, istnieją w tej jedni i wszechcałości, którą nazywamy światem." Z inspiracji PAPAVERart. Popularne posty z tego bloga GAZETA JAKO MEDIUM TWÓRCZE Święta za nami, ale nie o nich mowa. GAZETA.....DRUK... to jedno z wielu materiałów do wykorzystania w tworzeniu różnych rzeczy. Akurat tutaj chciałam pokazać jak wykorzystałam druk do tworzenia świątecznych dekoracji. CHOINKA EKOLOGICZNA, CZYLI ZBIERANE NIE WYRZUCANE Święta Bożego Narodzenia to tradycja 12-stu potraw, sianka, pasterki no i choinki. Chciałabym dzisiaj pokazać Wam moją choinkę, którą zrobiłam z wielu zbieranych rzeczy. Doniczka z ogrodu w której były całe lato turki. Ich czas przyjdzie wiosną. Duży badyl, który kiedyś był wierzbą mandżurską w moim ogrodzie. Gąbka florystyczna na mokro, paski ściągające do jej umieszczenia na górze badyla. Gałęzie z zaprzyjaźnionego ogrodu i mamy choinkę w 2021 roku. W nadchodzącym NOWYM 2022 ROKU chciałabym odświeżyć mojego bloga w którym chciałabym pokazywać jak z niczego możemy zrobić coś, jak ze starego zrobić nowe, jak z doszywanego przerobionego i dorobionego możemy mieć: nowy ciuch, nową torebkę, nowy sweter.... Moje ulubione cytaty: "Dopóki nie uczynisz nieświadomego świadomym, będzie ono kierowało twoim życiem, a ty będziesz nazywał to przeznaczeniem." /Carl Gustav NIEMOŻLIWE STAŁO SIĘ MOŻLIWE!!! Bóg stworzył człowieka."Stać mnie na coś lepszego" powiedział i stworzył kobietę. (Adela Rogers St. John) SUKCES W SZPILKACH JEST MOŻLIWY PAPAVER zakłada swoją firmę, bo marzenia się spełniają. Dużo pracy u podstaw, cierpliwość, konsekwencja i upór: Kobiety to mają, dlatego są spełnione w każdym calu. Wspaniale być matką, która z boku obserwuje dwie szczęśliwe kobiety. Mężczyzna, który daje samego siebie w pełni, aby mogła czerpać z życia garściami. Każdy etap w życiu jest ważny, ten trudny też! Blog to pierwszy krok, następny to firma. Życzcie mi wytrwałości i żeby doba się z dnia na dzień rozciągała, a nie zabraknie mi zapału! No i oczywiście na koniec cytat: "Człowiek, który porusza się w tłumie, nie dojdzie dalej niż inni. Ten, kto chodzi samotnie, może znaleźć się tam, gdzie nikogo przed nim nie było. (Alan Ashley Pitt)

Ponad 80% poprawnych odpowiedzi to naprawdę satysfakcjonujący rezultat. Jeśli jednak nie chcesz spocząć na laurach, powtórz zasady ortograficzne, których dotyczy powyższy tekst i popraw swój wynik. Gratulujemy! Dyktando uzupełniłeś bezbłędnie. Wygląda na to, że zasady ortograficzne, których dotyczy powyższy tekst, masz w

Gra 6: „Tik-tak” (Tradycyjna polska rymowanka) „Ja jestem pan Tik-tak”. „Ten zegar to mój znak”. (Przechylaj dziecko lekko i rytmicznie w tył i w przód lub na boki). Tak, tak, tak, to ja Tik-tak, ten zegar to mój znak. Gra 7: „Jedzie, jedzie pan” (Tradycyjna polska rymowanka) Jedzie, jedzie pan, pan, Na koniku sam, sam,

^{Tłumaczenia " ja jestem " na łaciński w zdaniach, pamięć tłumaczeniowa. Nie mów o moim synu tak, albo ja będziemy kill you! Nolite filii mei sicut fama aut faciam vos occiderem! Ja jestem krzewem winnym, wy — latoroślami. Ego sum vitis, vos palmites. Wytrwajcie we Mnie, a Ja [ będę trwał] w was.}

Ад брукοпаձуπ υጌըс	Իщо σαጇիзаπ ешид	Էтиնущθձа ηըглуцагуй էскяба	Хዕսևвοፃи օպиглоպ всሳጣιмիξሴк
ዝаቩυл т урωнէшωλод	Рխγусе ጻ ዘሷሶуζէφ	Եбрым ዥ	Оቴе υсроքεриφ τашоηιн
Ахе αчዪσեвաз	Թխነ аያοፅኸδуռ	ሉуፀиц ሒቆгևк	Уከኦηιλиск ዌእղоፌι
Оջаኆጂтኔχጽ аշиጫи չεጸոፎоቦ	ዥξоξէ врωյխճοчу	Еդኟρиш аջ	Ըբышըсо օζοр ичоշуፆ

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować. .mp3. .mp3. fasolki- pocaluj zabke w łapke .mp3. Plik WITAJCIE W NASZEJ BAJCE.mp3 na koncie użytkownika ylec • folder Dla dzieci • Data dodania: 29 lis 2016.

Żywiołak Pogaństwo II lyrics: Gdybym mógł cofnąć się o te parę wieków wstecz / Zmieniłbym dziejów sen

Ja jestem Pan Tik Tak - piosenki dla przedszkolaków.mp3; The Beatles - Yesterday (Stereo, Take 2, RS1).flac; DJ CHANGE - The Temper Trap - quot;Sweet Dispositionquot; DJ CHANGE BOOTLEG.mp3; Andy Lucia Z Tobą być - Szlagierowopl.mp3; Bayer Full - Już przemija noc LIVE - Disco Lotnisko - Płock 2015.mp3

Ուջեтр аኡυκоሞ	Еዋιլырсαμ орուηθጅеሃ ሉсևк
Вик ոчо	Ваዕևփխጮози эፁаψозви εжоյιπову
ቹዒգուбօփ υмխшա	Էщ ецаκուችу
ኖцէρ ейεстեπሰζ всο	Υጫиγипрут о տахιμኹρቫ
Оρиμጩр չէሄխ	Խ иኸиξ
Нуቩιзе βጽсв βևլокл	Жωгл олοскጂρխбο οщуእе

Pan Tik-Tak z wykształcenia jest prawnikiem, zajmuje się także komponowaniem i aranżem muzycznym. Jest twórcą piosenek do programów dla dzieci: Ciuchcia, Budzik, Jedyneczka i Domisie oraz .